De Pacific kust

Zaterdag 5 april. Prima geslapen in het RV park van het Bonelli Staatspark aan de oostkant van Los Angeles (L.A.). L.A is een relatief kleine stad van 2 miljoen inwoners. De aan deze stad aangegroeide steden vormen een stedelijk gebied ter grootte van de Randstad Holland met evenveel inwoners als Nederland. Dit stedelijk gebied wordt doorsneden met grote snelwegen van meestal vijf rijstroken. Het systeem werkt erg eenvoudig, als je eenmaal weet waar je moet zijn, word je door een efficiënte bewegwijzering naar je einddoel geleid. In vijf kwartier rijden we naar het stadsdeel Hollywood Hills alwaar wij via een woonwijk met kronkelstraten en overhangende takken bij een punt komen waar de bekende letters HOLLYWOOD (14 meter hoog) goed te zien zijn. Daar worden wij aangesproken door twee meisjes die ons vroegen in onze bus een plasje te mogen doen. Het bleken Nederlands meisjes te zijn die even overkwamen uit Dubai. Kennelijk collegaatjes van Vera. Wij wurmen de bus door de straten van Hollywood. Wij rijden op de Hollywood Boulevard langs de “Walk of Fame”, het Chinese theater en nog een paar bekende punten uit de entertainmentindustrie. Vervolgens komen wij de afspraak met mevrouw Anderson na. Die is op de stranden van Santa Monica echter in geen velden of wegen te zien. Wel zien we de beroemde pier en mooie stranden met die typische baywatch huisjes en volleybalvelden met mooie meisjes in bikini. (Maar dat terzijde). We proberen bij zo’n strand de bus te parkeren op een parkeerterrein maar weigeren daarvoor de gevraagde $ 48 te betalen. We maken een rondje op het parkeerterrein, maken enige foto’s en vervolgen onze weg langs de kust over Hwy 1 naar het Noorden. Onderweg gooien we nog even voor $ 216 benzine in de bus. Waarmee het budget voor brandstof wordt overschreden. Op de post overnachtingen halen we “winst”. Dat vergoedt de pijn een beetje. De weg naar het Noorden is prachtig, zeer zonnig, maar het waait verschrikkelijk. De bus is weer een zeilboot. Wij bekijken nog even de lijst van klachten. Ongelooflijk wat een barrel. Niets is goed gemaakt, alles wat niet los is, is schots en scheef gemonteerd. Maar hij rijdt (nog) wel. Prima motor van Ford. (V10). Wij horen dat Ineke, Yvonne, Jeanne en Wil een etentje hebben. Wij zien ze denken en met elkaar praten: eten ze wel goed, trekken ze wel op tijd schone kleren aan en wassen en scheren zij zich wel? Ja, ja en ja. Gaandeweg zijn de taken verdeeld. Leo is meestal de kok (geweldig hoe die man kan koken), Rob en Peter zijn de afwassers. Rob is de verslaggever, navigator en de budgetbewaker. Zo proberen wij de begroting te volgen. ’s Avonds komen we aan in San Simeon staatspark (geschonken door de miljardair Hearst) waar we de nacht doorbrengen op een natuurcamping (alleen toiletten en tabwater). Heel donker, stil en een prachtige sterrenhemel. In de verte zien we beneden ons de Stille Oceaan. We hebben weer 300 mijl achter ons. Inclusief de drukte in L.A. een vermoeiende dag. Om 10.00 uur liggen we in bed. Morgenmiddag komen we aan bij Ria in Newark aan de oostkant van de baai van San Francisco. Daar eten, slapen en ontbijten wij. Wij hopen zo spoedig mogelijk ergens een wifipunt te vinden om dit bericht, dat is opgemaakt in word, te kunnen uploaden naar de site en om jullie reacties te lezen. Wifipunten zijn hier zeer dun gezaaid. Geweldig hoe jullie meeleven met onze expeditie. Groeten uit California van de globetrotters.