globetrottersusa

22 maart 14.00 uur, aankomst in het hotel Best Western bij het vliegveld. Tandenpoetsen en met de metro naar downtown Chicago. Een ritje van 1,5 uur als gevolg van werkzaamheden aan het spoor. Heel herkenbaar voor degenen die vaak naar Schiphol reizen. Wat is het koud als wij in downtown Chicago de metro uitkomen. Wij zijn omringd door wolkenkrabbers die, dat weten slechts weinigen, niet in New York maar in Chicago zijn “uitgevonden”. Indrukwekkend. Wij lopen over de “Magnificicient Mile”naar de Hancock Tower, zo’n 400meter hoog, en genieten van een ongelooflijk mooi uitzicht over de wolkenkrabbers. Het wordt donker en de lichtjes maken het nog feestelijker. We lopen terug en verbazen ons over de vele bedelaars en gezinnen die vragen om een aalmoes omdat er geen inkomsten meer zijn voor het gezin. Wat een tegenstelling. Er is nog veel werk te doen voor Mr.Obama. Weer reizen we 1.5 uur naar het hotel terug waar we , erg vermoeid, om 12.00 uur in slaap vallen. Het is dan 6 uur in de ochtend in Nederland.

Zondag 23 maart. We nemen de auto in ontvangst. De auto blijkt een bus te zijn ter grootte van een Amersfoortse stadsbus. Waar we in Nederland een groot rijbewijs voor moeten hebben, kunnen wij hier zo mee wegrijden. De bus is voorzien van alle luxe. Vier tv´s, bankstel, master slaapkamer en twee luxe stabelbedden en een keuken die thuis niet zou misstaan. Electronica alom. Wat ben ik blij dat Leo en Peter techneuten zijn, anders zou ik toch enige problemen hebben. Na een sumiere instructie van de verhuurder, starten we. Rob bijt het spits af en loodst de bus door het verkeer van Chicago naar een nabijgelegen vestiging van de grootste supermarktketen van de USA, een Walmart. Maar toen begon het geze…. De bus wil niet starten. Er wordt gebeld met de serviceafdeling die ons fijntjes wijst op een knopje dat bij het starten soms moet worden ingedrukt. Thuis was op internet al gezien dat deze vestiging 7 dagen in de week 24 uur geopend is. Hier zijn we de eerste twee uren zoet met inkopen doen aan de hand van een thuis opgestelde `Spullenlijst`. Bij de kassa zijn we 220 doller armer,maar we kunnen dagen vooruit. Wij rijden de stad uit en gaan om 7 uur overnachten op een parkeerterrein voor truckers, zo'n 150 km richting het westen. Er is een probleem. Het is winter in Chicago en het gehele midwesten. ´s Nachts vriest het 10 graden en enkele dagen geleden heeft het nog flink gesneeuwd. Dus de bus heeft geen water in de tank of de leidingen. Wij zijn verantwoordelijk voor eventuele vorstschade, dus er wordt geen water ingenomen. We doen het voorlopig wel met grote flessen water. En de natte washandjes van Ineke zijn meer dan welkom. Afvalwater verzamelen we in een emmer, die wij zullen legen in warmere gebieden. Het spijt mij Jeanne, scheren is een luxe die er vooralsnog niet inzit. De bus is te vergroten door een slide-out. De bus wordt daardoor nog breder en comfortabeler. Leo en Peter nemen de master bedroom, Rob neemt een `kooi`. Het vriest 10 graden.

Maandag 24 maart, 6 uur. Opstaan, want we hebben nog zo´n 1400 km te gaan om in de staat Colorado te komen. We doorkruisen het zogenaamde midwesten, de staten Iowa en Nebraska en zien bij toeval het dorp Kellog van de Kellog´s cornflakes. Kilometer na kilometer glijdt onder ons door. Een saai, soms golvend, landschap van uitsluitend graan/ of maisvelden. De temperatuur stijgt naar het vriespunt. Sneeuwbuien maken het spannend. In de middag komt de zon door en ziet de wereld er vriendelijker uit. We overnachten op een campingground van een staatspark van Nebraska. Water is, gelet op de kou, niet beschikbaar. Douchen is er dus niet bij. Gelukkig heeft Leo natte washandjes van de drogist. Daar maken we dankbaar gebruik van. Leo maakt een voortreffelijk maal van Macaroni. Verse gehakt, macaronimix, enz. Het is duidelijk wat de rollen zijn in onze vakantie. Leo is culinair vaardig, Peter is de techneut met Leo als goede tweede en Rob is de expeditieleider, verantwoordelijk voor het reisverslag, navigatie en de financiën. Tor nu toe klopt alles. Hoewel, op het parkeerterrein van de Walmart in Chicago startte de bus niet. De accu is kennelijk leeg. Een telefoontje naar de technische ondersteuning hielp ons. Een knopje moest worden ingedrukt.
Zo, we hebben heerlijk gegeten, de wijn en het bier geven ons een licht gevoel. O ja, de simkaart die Rob heeft gekocht voor zijn oude telefoon past niet. Alle communicatie gaat nu via zijn smartphone. Probleem is dat bijna nergens in dit uitgestrekte dun bevolkte gebied wifi beschikbaar is.