Vertrek, stappen in Chicago en let's go west.
Door: Rob
Blijf op de hoogte en volg Peter, Leo en Rob
26 Maart 2014 | Nederland, Amersfoort
Zaterdag 22 maart 7.00 uur, we zijn op Schiphol. Het verloopt allemaal gladjes. Gladjes? We zijn koud de controles voorbij of we horen dat Mooij/de vries zich moeten melden aan de infobalie. Dat is niet de eerste keer voor Peter. Dus wij denken dat hij geregistreerd staat als crimineel en zich even voor justitie beschikbaar moet houden. En zijn maat de Vries is kennelijk ook verdacht. Het blijkt gelukkig te gaan om ene mevrouw Mooi – De Vries. Opluchting. Dit kun je niet verzinnen. De overige procedures verlopen overigens prima. We zitten uiteindelijk in het vliegtuig en gaan met vlucht UA908 naar Chicago.
22 maart 14.00 uur, aankomst in het hotel Best Western bij het vliegveld. Tandenpoetsen en met de metro naar downtown Chicago. Een ritje van 1,5 uur als gevolg van werkzaamheden aan het spoor. Heel herkenbaar voor degenen die vaak naar Schiphol reizen. Wat is het koud als wij in downtown Chicago de metro uitkomen. Wij zijn omringd door wolkenkrabbers die, dat weten slechts weinigen, niet in New York maar in Chicago zijn “uitgevonden”. Indrukwekkend. Wij lopen over de “Magnificient Mile” naar de Hancock Tower, zo’n 400meter hoog, en genieten van een ongelooflijk mooi uitzicht over de wolkenkrabbers. Het wordt donker en de lichtjes maken het nog feestelijker. We lopen terug en verbazen ons over de vele bedelaars en gezinnen die vragen om een aalmoes omdat er geen inkomsten meer zijn voor het gezin. Wat een tegenstelling. Er is nog veel werk te doen voor Mr.Obama. Weer reizen we 1,5 uur naar het hotel terug waar we, erg vermoeid, om 12.00 uur in slaap vallen. Het is dan 8 uur in de ochtend in Nederland.
Zondag 23 maart. We nemen de auto in ontvangst. De auto blijkt een bus te zijn ter grootte van een Amersfoortse stadsbus. Waar we in Nederland een groot rijbewijs voor moeten hebben, kunnen wij hier zo mee wegrijden. De bus is voorzien van alle luxe. Vier tv´s, bankstel, master slaapkamer met een kingsize bed, twee luxe stapelbedden in de gang en een keuken die thuis niet zou misstaan. Electronica alom. Wat ben ik blij dat Leo en Peter techneuten zijn, anders zou ik toch enige problemen hebben. Na een summiere instructie van de verhuurder, starten we. Rob bijt het spits af en loodst de bus door het verkeer van Chicago naar een nabijgelegen vestiging van de grootste supermarktketen van de USA, een Walmart. Maar dan begint het geze…. De bus wil niet starten. Er wordt gebeld met de serviceafdeling die ons fijntjes wijst op een knopje dat bij het starten soms moet worden ingedrukt. Thuis was op internet al gezien dat deze vestiging 7 dagen in de week 24 uur geopend is. Hier zijn we de eerste twee uren zoet met inkopen doen aan de hand van een thuis opgestelde `Spullenlijst`. Bij de kassa zijn we 220 doller armer, maar we kunnen dagen vooruit. Wij rijden de stad uit en gaan om 7 uur overnachten op een parkeerterrein voor truckers, zo'n 150 km richting het westen. Er is een probleem. Het is winter in Chicago en het gehele midwesten. ´s Nachts vriest het 10 graden en enkele dagen geleden heeft het nog flink gesneeuwd. Dus de bus heeft geen water in de tank of de leidingen. Wij zijn verantwoordelijk voor eventuele vorstschade, dus er wordt geen water ingenomen. We doen het voorlopig wel met grote flessen water. En de natte washandjes van Ineke zijn meer dan welkom. Afvalwater verzamelen we in een emmer, die wij zullen legen in warmere gebieden. Het spijt mij Jeanne, scheren is een luxe die er vooralsnog niet inzit. De bus is te vergroten door een slideout. De bus wordt daardoor nog breder en comfortabeler. Leo en Peter nemen de master bedroom, Rob neemt een `kooi`. Het vriest 10 graden.
Maandag 24 maart, 6 uur. Opstaan, want we hebben nog zo´n 1400 km te gaan om in de staat Colorado te komen. We doorkruisen het zogenaamde midwesten , de staten Iowa en Nebraska en zien bij toeval het dorp Kellog van de Kellog´s cornflakes. Kilometer na kilometer glijdt onder ons door. Een saai, soms golvend, landschap van uitsluitend graan- of maisvelden. De temperatuur stijgt naar het vriespunt. Sneeuwbuien maken het spannend. In de middag komt de zon door en ziet de wereld er vriendelijker uit. We overnachten op een campingground van een staatspark in Nebraska. Water is, gelet op de kou, niet beschikbaar. Douchen is er dus niet bij. Gelukkig heeft Leo natte washandjes van de drogist. Daar maken we dankbaar gebruik van. Leo maakt een voortreffelijk maal van Macaroni. Verse gehakt, macaronimix, enz. Het is duidelijk wat de rollen zijn in onze vakantie. Leo is culinair vaardig, Peter is de techneut met Leo als goede tweede en Rob is de expeditieleider, verantwoordelijk voor navigatie, de financiën en het reisverslag. Tot nu toe klopt alles. Hoewel, op het parkeerterrein van de Walmart in Chicago start de bus niet. De accu is kennelijk leeg. Een telefoontje naar de technische ondersteuning helpt ons. Een knopje moet worden ingedrukt.....
Zo, we hebben heerlijk gegeten, de wijn en het bier geven ons een licht gevoel. O ja, de simkaart die Rob heeft gekocht voor zijn oude telefoon past niet. Alle communicatie gaat nu via zijn smartphone. Probleem is dat bijna nergens in dit uitgestrekte dun bevolkte gebied wifi beschikbaar is.
22 maart 14.00 uur, aankomst in het hotel Best Western bij het vliegveld. Tandenpoetsen en met de metro naar downtown Chicago. Een ritje van 1,5 uur als gevolg van werkzaamheden aan het spoor. Heel herkenbaar voor degenen die vaak naar Schiphol reizen. Wat is het koud als wij in downtown Chicago de metro uitkomen. Wij zijn omringd door wolkenkrabbers die, dat weten slechts weinigen, niet in New York maar in Chicago zijn “uitgevonden”. Indrukwekkend. Wij lopen over de “Magnificient Mile” naar de Hancock Tower, zo’n 400meter hoog, en genieten van een ongelooflijk mooi uitzicht over de wolkenkrabbers. Het wordt donker en de lichtjes maken het nog feestelijker. We lopen terug en verbazen ons over de vele bedelaars en gezinnen die vragen om een aalmoes omdat er geen inkomsten meer zijn voor het gezin. Wat een tegenstelling. Er is nog veel werk te doen voor Mr.Obama. Weer reizen we 1,5 uur naar het hotel terug waar we, erg vermoeid, om 12.00 uur in slaap vallen. Het is dan 8 uur in de ochtend in Nederland.
Zondag 23 maart. We nemen de auto in ontvangst. De auto blijkt een bus te zijn ter grootte van een Amersfoortse stadsbus. Waar we in Nederland een groot rijbewijs voor moeten hebben, kunnen wij hier zo mee wegrijden. De bus is voorzien van alle luxe. Vier tv´s, bankstel, master slaapkamer met een kingsize bed, twee luxe stapelbedden in de gang en een keuken die thuis niet zou misstaan. Electronica alom. Wat ben ik blij dat Leo en Peter techneuten zijn, anders zou ik toch enige problemen hebben. Na een summiere instructie van de verhuurder, starten we. Rob bijt het spits af en loodst de bus door het verkeer van Chicago naar een nabijgelegen vestiging van de grootste supermarktketen van de USA, een Walmart. Maar dan begint het geze…. De bus wil niet starten. Er wordt gebeld met de serviceafdeling die ons fijntjes wijst op een knopje dat bij het starten soms moet worden ingedrukt. Thuis was op internet al gezien dat deze vestiging 7 dagen in de week 24 uur geopend is. Hier zijn we de eerste twee uren zoet met inkopen doen aan de hand van een thuis opgestelde `Spullenlijst`. Bij de kassa zijn we 220 doller armer, maar we kunnen dagen vooruit. Wij rijden de stad uit en gaan om 7 uur overnachten op een parkeerterrein voor truckers, zo'n 150 km richting het westen. Er is een probleem. Het is winter in Chicago en het gehele midwesten. ´s Nachts vriest het 10 graden en enkele dagen geleden heeft het nog flink gesneeuwd. Dus de bus heeft geen water in de tank of de leidingen. Wij zijn verantwoordelijk voor eventuele vorstschade, dus er wordt geen water ingenomen. We doen het voorlopig wel met grote flessen water. En de natte washandjes van Ineke zijn meer dan welkom. Afvalwater verzamelen we in een emmer, die wij zullen legen in warmere gebieden. Het spijt mij Jeanne, scheren is een luxe die er vooralsnog niet inzit. De bus is te vergroten door een slideout. De bus wordt daardoor nog breder en comfortabeler. Leo en Peter nemen de master bedroom, Rob neemt een `kooi`. Het vriest 10 graden.
Maandag 24 maart, 6 uur. Opstaan, want we hebben nog zo´n 1400 km te gaan om in de staat Colorado te komen. We doorkruisen het zogenaamde midwesten , de staten Iowa en Nebraska en zien bij toeval het dorp Kellog van de Kellog´s cornflakes. Kilometer na kilometer glijdt onder ons door. Een saai, soms golvend, landschap van uitsluitend graan- of maisvelden. De temperatuur stijgt naar het vriespunt. Sneeuwbuien maken het spannend. In de middag komt de zon door en ziet de wereld er vriendelijker uit. We overnachten op een campingground van een staatspark in Nebraska. Water is, gelet op de kou, niet beschikbaar. Douchen is er dus niet bij. Gelukkig heeft Leo natte washandjes van de drogist. Daar maken we dankbaar gebruik van. Leo maakt een voortreffelijk maal van Macaroni. Verse gehakt, macaronimix, enz. Het is duidelijk wat de rollen zijn in onze vakantie. Leo is culinair vaardig, Peter is de techneut met Leo als goede tweede en Rob is de expeditieleider, verantwoordelijk voor navigatie, de financiën en het reisverslag. Tot nu toe klopt alles. Hoewel, op het parkeerterrein van de Walmart in Chicago start de bus niet. De accu is kennelijk leeg. Een telefoontje naar de technische ondersteuning helpt ons. Een knopje moet worden ingedrukt.....
Zo, we hebben heerlijk gegeten, de wijn en het bier geven ons een licht gevoel. O ja, de simkaart die Rob heeft gekocht voor zijn oude telefoon past niet. Alle communicatie gaat nu via zijn smartphone. Probleem is dat bijna nergens in dit uitgestrekte dun bevolkte gebied wifi beschikbaar is.
-
26 Maart 2014 - 07:00
Jos,Nanette,Robine En Yaniek :
Met een glimlach op ons gezicht lezen wij het verhaal wat super leuk om zo jullie te volgen..
Hopelijk snel warm water voor jullie :-).
Liefs. Jos,Nanette,Robine en Yaniek -
26 Maart 2014 - 07:21
Peter, Leo En Rob :
Hallo Mannen,
Dat is al een mooi verhaal.
Hopelijk wordt het snel wat warmer en kunnen jullie ergens douchen !!
Nu rijden jullie een beetje als "oude wilde (niet geschoren) mannen" rond haha.
Kunnen jullie ook een foto van de "Big Bus" erop zetten ?
Heel veel plezier en geniet er vooral van !!
Remco & Eline -
26 Maart 2014 - 08:05
Mooijtjes:
Dat klinkt als al een hele beleving.
En dan zijn jullie pas net onderweg.
Leuk om te lezen en we zien het volgende
verslag weer tegemoet.
Fijne reis verder
X -
26 Maart 2014 - 08:24
Inke:
Mooi verhaal wat een mega camper.Doe voorzichtg.Liefs Ineke. -
26 Maart 2014 - 08:36
Peter, Leo En Rob :
Het leest als een stoer en spannend verhaal, de rode draad blijft wel "De KNOP", dus bij
niet starten, denk aan de knop.
Zo leuk voor jullie deze reis, doe verder voorzichtig en maak veel lol en geniet.
XXX Yvonne -
26 Maart 2014 - 08:53
Peter, Leo En Rob :
Wat een leuke bericht mannen! Ik zie het helemaal voor me hoe jullie met die "Amersfoortse" stadsbus door Amerika rijden... Fijn dat jullie elkaar al zo goed aanvullen na nog geen week! Moet je nagaan hoe jullie er over 3 weken voor staan! Laat vooral nog wat berichtjes achter, want na dit 1e bericht smaakt dat echt naar meer!
Geniet met z' n drietjes en maak vooral veel plezier samen!
XXX
Marcel, Sabrina, Lian en Levi de Vries -
26 Maart 2014 - 09:36
Sander, Larissa, Wang En Liu:
Wij zijn super trots op jullie, want het is jullie gelukt om er een bericht op te zetten! En wat voor bericht; heerlijk om te lezen. Heel veel plezier als 3 musketiers door het wilde westen. Wat een avontuur!
Oja, nog 1 ding: foto's! Wij willen foto's :-)
Groetjes,
Sander, Larissa, Wang & Liu -
26 Maart 2014 - 09:46
Derk & Bédina, Björn, Annemijn En Céline:
hallo!
Wat een prachtig verhaal al. Ik zie het helemaal voor me. Wat zal dat genieten zijn om in zo'n grote bus rond te rijden door het wilde westen!! Geniet er heel veel van en maak maar heel veel foto's.
En hopelijk kunnen julie snel ergens douchen of een duik nemen...;-) Dat hoort dan ook een beetje bij die wilde verhalen hè.
Groet van,
de buren -
26 Maart 2014 - 10:41
Wil Gielen:
hey stoere ongeschoren cowboys,
Eindelijk een bericht!
Regelmatig contact gehad met het thuisfront of ze al wat gehoord hadden.
Tig keren het reisblog bekeken of er al een verslag opstond.
En daar staat dan jullie eerste fantastische verhaal.
Nu nog een paar foto's dan zijn we helemaal blij.
Doe voorzichtig!
In afwachting van jullie volgende verhaal,
groetjes,
Wil
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
